Artikel 22 van onze Grondwet verwoordt het mooi: “Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid.” Om dat waar te maken hebben we woningbouwcorporaties die huizen bouwen voor mensen die te weinig verdienen om een huis te kopen of particulier te huren. Bij de verdeling van een klein deel van die huizen krijgen sommige groepen voorrang omdat ze naast een laag inkomen nog meer moeilijkheden hebben. Mensen die vanwege huiselijk geweld thuis acuut onveilig zijn. Of die na een opname in de psychiatrie weer terugkeren in de maatschappij. Maar ook ex-gedetineerden die het rechte pad weer op moeten. Én in Berg en Dal gaat gemiddeld 6% van de sociale huurwoningen naar statushouders waarvan we het belangrijk vinden dat ze snel integreren.
Het lukt in Nederland helaas niet om iedereen aan een goede woning te helpen. Er wordt te weinig gebouwd en dat heeft vele oorzaken: gebrek aan locaties, ingewikkelde bureaucratische procedures, bezwaarmakende omwonenden, netcongestie, stikstof, beschermde diersoorten enzovoort. De onlangs door de regering besloten huurbevriezing maakt het daarnaast voor woningcorporaties financieel bijna onmogelijk om nieuwe woningen te bouwen.
Kunnen we de woningnood dan deels oplossen door de groep woningzoekenden te verkleinen? Den Haag denkt van wel. De ene minister belooft de asielstroom te laten opdrogen met het strengste asielbeleid ooit. Haar collega wil de voorrang voor statushouders bij woningtoewijzing verbieden. Vooralsnog blijft het bij voornemens en merken mensen dat het vinden van een huis nog steeds heel moeilijk is.
Dat jonge mensen het ouderlijk huis niet kunnen verlaten en zelfs het stichten van een eigen gezinnetje moeten uitstellen, is frustrerend. Dat geeft een machteloos en moedeloos gevoel. Daar heb ik alle begrip voor en daar moet ook wat aan worden gedaan. Wel is het jammer dat de terechte onvrede daarover zich richt op kwetsbare mede-woningzoekenden die het ook niet kunnen helpen. De toewijzing van een huis in Groesbeek aan een statushoudersgezin met drie kleine kinderen leidde vorige week tot felle weerstand. Buren maakten met protestborden duidelijk dat die woning naar Nederlanders zou moeten gaan.
PowNews was er als de kippen bij en plaatste een aantal interviews met omwonenden online. Op de voet gevolgd door Hart van Nederland en andere media die hun geld verdienen met het rondpompen en oppoken van maatschappelijk ongenoegen. De voor de camera gesproken woorden gaven geen fraai beeld van Berg en Dal.
Online ging het nog veel verder. Martijn was duidelijk: “Ik doneer vast een volle jerrycan en een aansteker.” André bleek meteen bereid om dat aanbod te verdubbelen. Dat het op Facebook meer gaat over zenden dan over ontvangen stak één dame niet onder stoelen of banken: “ik zeg wat ik denk en desnoods schreeuwend.” Ook in andere ‘gesprekken’ kwam men niet tot elkaar en de discussie over een woning in de Heidebloemstraat ontaardde al snel in verwijten van lidmaatschap van terroristische organisaties. En zelfs jodenverraad in de oorlog door de familie van de gesprekspartner. Tja…
Zo’n werkdag moet haast wel in mineur eindigen. Maar nee. Na alle gedoe was ik maar net op tijd in Beek om het startschot te geven voor de avondvierdaagse. En daar trof ik een grote groep vrijwilligers, EHBO’ers en verkeersregelaars aan die vier avonden druk in touw zijn om 800 kinderen een prachtige sportieve week te bezorgen. En dat is ook Berg en Dal!
Mark Slinkman
Burgemeester van Berg en Dal
m.slinkman@bergendal.nl