Ook in Berg en Dal ligt het vraagstuk van wonen in vakantiehuisjes op tafel. Op het eerste gezicht is het eenvoudig: er zijn glasheldere regels waar je wel en niet mag wonen. En als die worden overtreden zou je op dat illegale gebruik moeten handhaven.
In de praktijk ligt het een stuk lastiger. Want ja, waar moeten die bewoners heen in deze tijden van woningtekort en almaar doorstijgende prijzen? Zomaar mensen op straat zetten wil niemand. Minister Mona Keijzer heeft alle gemeentes bovendien opgeroepen om voorlopig niemand uit te zetten, terwijl zij studeert op een maatregel om wonen op vakantieparken te legaliseren. Aan die oproep geven we gehoor in onze gemeente.
Maar we zien ook problemen, zeker ook vanwege de diversiteit van de parkbewoning. Het makkelijkst is nog de groep die door een scheiding of schulden op een park is gestrand en er graag weer weg wil. Deze mensen gaan erop vooruit als ze kunnen verhuizen naar een sociale huurwoning. Een lagere huur en recht op huurtoeslag maken het dan ineens een stuk makkelijker om de eindjes aan elkaar te knopen. En ‘gewoon’ in een straat wonen vinden veel mensen ook fijn.
Bij de mensen die pertinent niet weg willen heeft niet iedereen hetzelfde belang. Denk aan de zeventigplusser die al jaren geleden in een huisje is getrokken vanwege de rust en de ruime tuin. Die wil door de overheid gewoon met rust gelaten worden. Maar wil óók dat bij de arbeidsmigranten links en rechts wèl krachtig gehandhaafd wordt. Geluidsoverlast en de verwaarloosde tuin verminderen het woongenot aanzienlijk. Vind daar maar eens wat van als lokale politiek.
Eén van de mogelijke oplossingen is permanente bewoners levenslang een persoonlijke gedoogbeschikking geven. Zo komt het zonder persoonlijk leed op termijn toch weer goed met de recreatieve bestemming. Maar… aangezien er ook dertigers wonen, kan het maar zo een halve eeuw duren voor een park weer helemaal recreatief is. Is dat een echte oplossing?
Transformeren naar een gewone woonwijk dan, zoals de minister wil? In sommige gevallen kan dat, maar de openbare ruimte moet dan ook voldoen aan alle geldende eisen. Weginrichting, openbare verlichting, riolering, groenonderhoud, speeltuinen en ga zo maar door. Dat gaat al snel over grote bedragen, waaraan alle inwoners van de gemeente meebetalen. Is dat fair?
Problemen gaan niet weg door ze niet aan te pakken. Bij het maken van een keuze in het algemeen belang zal de raad de bijzondere belangen moeten meewegen van de diverse groepen permanente bewoners, de lokale economie en de belastingbetaler.
Mark Slinkman
Burgemeester van Berg en Dal
m.slinkman@bergendal.nl