Het publiek op de Waalkade in Nijmegen koesterde zich in de voorjaarszon. Terwijl de schaarse parkeerplekken bezet werden door rijk uitgeruste elektrische auto’s, bevolkten iets verderop mannen met dure truien rondom hun nek de overvolle terrassen. Ze waren van het type ‘lang leve de lol’. Ray-Ban stoer op de neus, duur klokkie om de pols, de nieuwste iPhone in de ene en een glas bier in de andere hand. Druk gebarend en op gezette tijden onderbroken door een bulderende lach gedroegen ze zich als ‘one of the guys’. Ze grinnikten voortdurend om elkaars smeuïge verhalen om daarna, met de nodige pils achter de kiezen, houvast te zoeken voor de stelling dat onze grenzen nu echt dicht moeten en dat er strenger moet worden opgetreden tegen de georganiseerde misdaad. En tegen de wolf, natuurlijk!
De dames schurkten bij elkaar en raadpleegden vanachter hun zonnebril elkaars mobieltjes.
“Ik voel altijd een vreemd soort bewondering voor dit soort mensen, ze hebben namelijk altijd een puik humeur.” zei Roy, terwijl hij een lolly voor Betty van zijn verpakking ontdeed. “De bloemetjes buiten zetten kunnen ze als de beste en met geld uitgeven hebben ze ook geen moeite. Maar laten we wel wezen, het is natuurlijk niet allemaal goud wat er blinkt. Want de geschiedenis laat zien dat relaties ook in die kringen op de klippen kunnen lopen, ook al hebben ze alles wat hun hartje begeert. Neem nu het geld, dat klotst daar ook niet tegen de plinten, net zomin als bij ons. Die gasten moeten ook op de kleintjes letten met hun tophypotheken, strand- en wintersportvakanties, dure leaseauto’s en kostbare kinderopvang. Tel daarbij op dat tegenwoordig meer dan de helft een partner opdoet op een datingsite, dan kan je op je vingers natellen dat het merendeel geen 100% match is en de eindstreep dan ook niet haalt. Menig huwelijk eindigt dan ook in een echtscheiding met alle gevolgen van dien. Weg hooggespannen verwachtingen en weg ideaal van gezamenlijk geluk, het contrast met het sprookje van weleer kan niet groter zijn. En het kost veel tijd om zo’n tegenvaller te verteren, je wereld staat plotseling op de kop, je bent ineens je steun en toeverlaat kwijt. En dat vergt nogal wat organisatie: je staat voortaan overal alleen voor. En zeker als je kinderen hebt, valt dat om de drommel niet mee, je moet van alles regelen, je loopt als het ware dagelijks een marathon. Daarbij valt je vriendenkring ook uit elkaar, de ene zie je nog regelmatig en daarbij kun je je hart uitstorten, maar sommigen zie je nooit van je leven meer. Want ook dat is de prijs van een echtscheiding, niemand spint er garen bij, niemand wordt er beter van. Mij dan ook niet bellen.” zei Roy tot slot.
“Mij ook niet.” antwoordde Anneke en legde haar hand liefdevol op de schouder van Roy. Die wenkte de ober en deze bracht twee bier en een ranja. Plus een bittergarnituur. “Hoe lang zijn wij eigenlijk al bij elkaar?” vroeg Anneke zich toen ineens af. “Goeie vraag.” antwoordde Roy, terwijl ie een teug van zijn bier nam. “Zoeken we op.”
Op de Waalbrug ontstond intussen een file, doordat het verkeer vooraan tot stilstand kwam.
Geluid van een sirene, een ambulance met zwaailicht arriveerde op de plaats delict. Verplegers stapten gehaast uit en hielpen iemand met een motorhelm overeind. De ober verscheen intussen aan tafel om de lege glazen op te halen. Of ze nog iets lusten? “Nee, dank u wel.” zei Roy. “We moeten eens verder.”
Even later liepen ze met z’n drietjes de Grotestraat omhoog, richting centrum, het was druk. Roy kondigde aan dat hij zin had in frites. “Wie lust er ook een frietje met?” vroeg hij toen. “Ikke!” riep Betty enthousiast uit. “Met een kroket en een milkshake erbij. Mag dat, papa?” Die laatste was in een milde bui, knipoogde tegen Anneke en zei toen: “Vooruit dan maar.”
door Rein van Vorstenbos