“Kijk,” begon Roy, terwijl ie de krant opvouwde en weglegde, “iedereen is natuurlijk primair met zichzelf bezig, Anneke, in zekere zin zijn we allemaal egoïsten, niemand uitgezonderd. En natuurlijk heb je een buitencategorie, mensen met een opgeblazen ego, zeg maar, de super egoïsten, de ras opportunisten. En die tref je nogal eens aan in de categorie bekende Nederlanders. Showbizz fenomeen Gordon is er bijvoorbeeld zo eentje, maar vlak Duracell konijn Emile Ratelband en golddigger Sylvie Meis ook niet uit, die zijn ook koortsachtig bezig met aandacht vragen. Maar je treft ze ook aan onder brede lagen van de bevolking, de praatjesmakers die lijden aan een dwangneurose en zich overal en ongeremd laten horen. Met name in cafés en op verjaardagen kom je ze nogal ‘ns tegen, mensen die voortdurend naar aandacht hengelen. Ze hangen de getapte jongen uit en zijn daarbij oeverloos aan het woord, waarmee ze alle andere aanwezigen, tot gek wordens toe, vermoeien met hun schijtlollige humor en hun eeuwige gelul over voetbal. En met een goede discussie is helemaal niets mis, maar waar staat geschreven dat dit een spreekbeurt is voor degene met de meeste babbels? Nergens toch? Maar er spelen nog meer factoren mee, ze verkeren allemaal in een permanente staat van zelfoverschatting, waardoor ze zelden aan de hoge verwachtingen voldoen. Tel daarbij op dat ze allemaal het vermogen ontberen met kritiek om te gaan en dan is één en één al gauw twee en ebt de aandacht voor deze gasten vanzelf weg, totdat ze uiteindelijk helemaal uit beeld verdwijnen.” rondde Roy af. Anneke dacht even na en zei toen: “Als je het zo allemaal op ’n rijtje zet, heb je wel een punt, praatjes vullen nu eenmaal geen gaatjes. Maar je vergeet nog een belangrijke categorie”, ging ze verder, “die van de spijtoptanten. Dat zijn artiesten die als duo of groep erg populair waren en waarbij de champagne rijkelijk vloeide, maar die na hun opsplitsing -vanwege de zoveelste bonje- op gegeven moment in de gaten krijgen dat ze zonder elkaar geen knoop meer verdienen. Omdat de poen al snel weer lonkt, besluiten ze dan ook maar, met frisse tegenzin en na een in scène gezette reünie, tot een herstart. Zogenaamd voor de fans, maar in werkelijkheid vanwege acute geldzorgen. Over opportunisme gesproken, daar zakt mijn broek nu van af. In ons land zijn Acda en de Munnik hiervan het schoolvoorbeeld, maar ook Simon and Garfunkel, the Eagles, Guns N’ Roses en Oasis hebben op dit gebied een geduchte reputatie. Eerst vechten ze elkaar de tent uit en daarna maken ze een doorstart om hun zakken weer te vullen. Maar ik zie één voordeel voor de BV Nederland.” besloot Anneke, “daarmee voorkwamen Acda en de Munnik in ieder geval dat ze een beroep moesten doen op de WW.” Hierop sloeg Roy onmiddellijk aan. “Over deze, door het UWV uitgevoerde, sociale verzekeringswet heb ik nog een fraaie anekdote”, begon ie enthousiast, “moet je horen, Anneke, een typisch staaltje van Nederland op z’n smalst, je houdt ’t niet voor mogelijk. Hier komt het. Op een bepaald UWV-kantoor ontsloeg men op een zeker moment 15 medewerkers van de afd. WW, omdat deze wet door de politiek weer ‘ns drastisch was veranderd en men voorzag dat er in de toekomst onvoldoende werk voorhanden zou zijn voor iedereen op die afdeling. Alle overtollig verklaarde medewerkers dienden vervolgens netjes een WW-aanvraag in bij, je raadt het al, hun oude werkgever. Ze zaten immers allemaal ineens zonder inkomen en de vaste lasten gingen gewoon door. Er verstreken drie lange weken en toen ontving iedereen een brief, afkomstig van hun oude UWV-kantoor, met de mededeling dat hun aanvraag om een werkloosheidsuitkering de eerstkomende tijd niet in behandeling kon worden genomen, vanwege (jawel) personeelsgebrek op de afdeling WW.
door Rein van Vorstenbos